The Farm en Palm Tree

Het is alweer een paar weken geleden dat ik helemaal gelukkig en voldaan op het vliegveld van Dusseldorf aankwam. Ik had de reis van mijn leven gemaakt en met gemengde gevoelens dacht ik eraan terug. Ik had zo graag nog meer tijd met die mensen doorgebracht. Die prachtige, inspirerende mensen. Maar Zuid Afrika zou ik voorlopig niet meer zien. Voorlopig, had ik besloten. Want ik wilde nog een keer.

Maar dan niet met Worldmapping. Ik wil nu graag met Be More voor een maand naar Palm Tree. Ik heb al eens beschreven hoe geweldig ik het vond, maar het meest speciale was wel de band die ik met de jongens daar heb gecreëerd. Nog steeds heb ik contact met ze. Ik heb ze foto’s opgestuurd van de tijd dat ik daar was en ook een ansichtkaartje uit Frankijk. (Ze vertelden me dat ze daar allemaal graag een keer heen wilden) Hopelijk lukt het me om daar de komende zomer voor een maand te kunnen verblijven, maar niks is nog zeker.

Ook bij The Farm heb ik geweldige dingen meegemaakt en aangezien ik altijd mijn camera rond mijn nek had hangen, heb ik daar hele mooie beelden geschoten. Nu ook mijn vakantie in Frankrijk en Centreparcs voorbij is, heb ik een video kunnen maken. Deze video wil ik graag met iedereen delen, omdat jullie nog meer de sfeer te laten proeven van Zuid Afrika. En niet alleen van Afrika zelf, ook van de opnieuw prachtige en vrolijke mensen, die met een ballon al uren zoet  kunnen zijn en de hele middag kunnen voetballen zonder zich te vervelen.

Wees niet bang om deze video te delen, graag zelfs. Laat iedereen zien dat we een verschil kunnen maken. Door te werken en door juist te spelen met de kinderen. Want hoewel we geen nieuw leven voor ze hebben kunnen bouwen, twee mooie dagen hebben ze zeker gehad. Hopelijk is dat te zien.

 

Dag 13 t/m 16 – Igama lami ngu Nozizwe

Igama lami ngu Nozizwe. Mijn naam is Nozizwe, mother of nations. Dat is de Zulu naam die mij op dag 14 is gegeven. Dit was de laatste avond in Blue Sky Mining en de tassen waren al grotendeels ingepakt. Ik ben heel trots op de naam en ook op het verhaaltje dat erbij werd verteld. Ik kreeg bewondering voor de manier waarop ik contact heb gelegd met de mensen in Zuid Afrika, vooral met de leeftijdgenootjes. Dat ik zo’n brug heb kunnen leggen tussen deze twee werelden, is de reden dat ik mezelf nu Nozizwe mag noemen.

Dag 13 – We zijn vandaag naar The Farm vertrokken, waar we twee nachtjes zullen blijven. Dit project is ooit opgestart door Linda en Don, die 5 kinderen adopteerden. Dat werden er 15, dat groeide uit tot 25 en inmiddels wonen er hier 54. Wat wij vandaag zouden gaan doen, waren twee dingen. De  ene helft zou de banden die om de speeltuin heen staan gaan schilderen en de andere helft zou gaan tuinieren. Ik werd bij het tuinieren ingedeeld. Oude waterflessen waar de bovenkant al vanaf was gesneden, moesten gevuld worden met compost en aarde. Daarna moest er per fles een plantje in. Deze moesten vervolgens naar de kas getild worden. Dit alles bij elkaar was een zwaar werkje en daarom ben ik ook maar even op bed gaan liggen.

In de middag hebben we nog een voetbaltoernooitje gedaan met de jongens en ik heb zelfs gescoord. (Hartstikke trots natuurlijk) Ook heb ik suikerriet gegeten, wat een ervaring! Je eet het niet zomaar even van het stokje af, eerst moet je met veel kracht de schil eraf bijten en vervolgens een stuk afbijten, daarop kauwen tot het suiker eruit is en het dan weer uitspugen. Na een paar happen gaf ik hem maar door, het is best pijnlijk voor je kaak. Maar evengoed bijzonder dat je dat gewoon zo van het veld kan halen en eten. Een stuk goedkoper dan een zakje Haribo-snoep!

Dag 14 – Safari! Eindelijk zouden we dan in die super gave jeeps gaan scheuren door het safaripark. Of toch niet.. Er was (lekker Afrikaans) weer iets fout gegaan met het regelen en dus reden we met de taxibusjes waar we al inzaten het park in. Niet dat het veel uitmaakte, want ik heb evengoed fantastische foto’s! We hebben alles gezien wat we wilden zien: zebra’s, giraffen, neushoorns, nijlpaarden en impala’s. En nog wel meer dieren, maar ik ken niet alle namen. Ook hebben we een duik genomen in het ijskoude water van het zwembad dat zich ook in het park bevindt. Niet zo gek dat het koud is, het is tenslotte winter. Wie gaat er nou een zwembad verwarmen in de winter, hoewel het evengoed 28 graden is?! (Ik zou het wel doen..)

In de avond hebben 5 van onze meiden een presentatie gedaan over condooms en HIV. Het verliep soepel, maar achteraf bleek dat niemand het had verstaan in het Engels. Dus toen hebben we Phelelani erbij geroepen, die helemaal in zijn element bleek te zijn. Hij vertaalde alles naar het Zulu en beantwoorde alle vragen, die de Zulu-vrouwen nu opeens toch wel bleken te hebben. Wat nou als de condoom vast blijft zitten in de vagina? Wie moet hem er dan uithalen, de man of de vrouw? In de nacht kun je toch niet naar de dokter?

Dag 15 – De laatste hele dag in Zuid Afrika.. We zijn vroeg opgestaan en hebben een spelletjesochtend georganiseerd voor alle kinderen. We hebben ballonnentrap gedaan, zak gelopen en veel gevoetbald. Ik heb hier ook heel veel foto’s en filmpjes van gelukkig.

Er was ook een jongen aan het voetballen, Wonderful, die in de pauze’s aan het zingen en dansen was. Ik vroeg hem of hij ook voor mij wilde zingen. Dat wilde hij wel, maar pas als we bijna weg zouden gaan. Rond half 3 zaten Robbin en ik in een ronduit met alle jongens, die in Zulu tegen elkaar aan het praten waren en dus verstonden wij er niks van. Toen heb ik gezegd dat we bijna vertrokken en of hij dan nu nog voor ons wilde zingen. Er was was geroezemoes en uiteindelijk stond hij op. En alle andere jongen ook. De stoelen werden aan de kant geschoven en zo kregen we ons eigen privé concert. En het was het mooiste, het beste en het meest geweldige wat ik ooit heb meegemaakt. Deze jongens waren gewoon speciaal voor Robbin en mij aan het zingen. Ik hem er met tranen van geluk gezeten en achteraf kon ik niet stoppen met ze omhelzen en bedanken voor deze unieke ervaring. Ik zal ze nooit vergeten en dit was de beste afsluiter ooit.

Dag 16 – Vandaag bestond volledig uit tassen inpakken en ons klaarmaken voor vertrek. Peter en Yvon van Palm Tree kwamen nog langs om afscheid te nemen. Toen heb ik meteen mijn plannen voor volgend jaar met ze besproken: ik wil een maandje bij hun komen werken! Ze vonden het een heel leuk idee en ondanks dat je voor Be More 18 moet zijn, is de kans dat ik toegelaten wordt op mijn 17e groot. Dus dat is mijn nieuwe streven: volgend jaar naar Palm Tree!

En nu ben ik thuis. Al een paar dagen, maar ik moest zo veel doen dat ik dit bericht een tikkeltje heb uitgesteld. Alle foto’s staan op facebook en ik heb mijn tasje voor Frankrijk gepakt, waar ik vandaag naartoe vlieg. Maar Afrika blijft in mijn gedachten. Nooit had ik verwacht dat Afrika mij zo zou vastgrijpen. Je hoorde wel dat mensen de Afrika-griep krijgen, maar toch dacht ik dat het wel mee zou vallen. Het valt niet mee. Ik ben helemaal weg van het land. Ik ben verliefd geworden, verliefd op het land en op de mensen daar.

Het komt zo dichtbij!

Nog 20 dagen en dan is het toch echt zo ver, dan vertrek ik eindelijk naar Zuid-Afrika! Nog drie weken en ik zit in het vliegtuig, met een groep geweldige meiden, waarmee ik de reis van mijn leven ga maken. Inmiddels is bijna alles geregeld, nog een paar dingetjes aanschaffen en ik ben klaar om te gaan.

Het plan van de vastenactie is helaas niet doorgegaan. Het was te veel gedoe om een locatie te regelen en aangezien ik het bedrag voor de reis al rond had, was het voor mij niet echt meer nodig. De reis heb ik al betaald en wat voelde het goed om dat van mijn zelf bij elkaar gespaarde geld te kunnen doen.

Steeds meer mailtjes stromen er binnen vanuit Worldmapping. Heb je je paspoort al? Vergeet je inentingen niet! De tweede voorbereidingsdag komt eraan!  En dit maakt mij en alle andere meiden alleen maar zenuwachtiger. Dat is wel gebleken tijdens de voorbereidingsdag van gister. Iedereen was nog enthousiaster dan bij de vorige en de band lijkt nu al sterker te worden. Tijdens deze dag heeft Carlijn, een meisje uit de groep, ook de truien meegenomen die zij voor iedereen besteld heeft. Ze zitten heerlijk en we kunnen niet wachten ze te dragen!

Bevat de tekst ‘Zuid Afrika ’14’ en onze naam op de mouw

Bevat het logo en eigen naam op de linker mouw

Het leukste mailtje dat we tot nu toe hebben gehad is toch denk ik wel het mailtje met het reis-programma. Dit programma wil ik graag voor iedereen beschikbaar stellen, zodat jullie allemaal al een kijkje kunnen nemen. Het leukste is natuurlijk mijn eigen verslag van deze activiteiten, maar aangezien ik niet elke dag zal kunnen bloggen is dit bestand waarschijnlijk toch wel handig om bij te houden waar ik uithang.

Zuid-Afrika l Expeditieprogramma Worldmapping

Het is zelfs mogelijk te kijken welke projecten ik ga helpen. Als een bepaald project u erg aanspreekt, kunt u zelfs speciaal voor dit project een bedrag overmaken dat ik op welke manier dan ook aan hen zal kunnen schenken. Natuurlijk is dit ook mogelijk als ik al terug ben of tijdens de reis. Om contact op te nemen kunt u in het menu ‘Over mij‘ vinden hoe.

Kortom, ik kan niet wachten tot we vertrekken!

Feest!

Kaartje van Worldmapping

Het was weer zo ver: tijd voor mijn verjaardag. Op 21 februari werd ik dan eindelijk 16, inmiddels een nutteloze leeftijd, want we mogen nog steeds niks! Maar dat deed voor mij de pret niet derven, want met het vieren van mijn verjaardag heb ik zo veel geld op gehaald.. Dat ik het bedrag rond heb! En daarbij heb ik van mijn ouders het vliegticket gekregen en een koffer die ook meegaat naar Afrika. In totaal heb ik met mijn verjaardag en het geld dat in mijn spaarpot zat weer 396,05 euro kunnen bijschrijven op mijn spaarrekening. Dit betekent dat ik nog geld overhoudt waarvan ik hoogst waarschijnlijk een spiegelreflexcamera zal kopen, zodat ik na mijn reis prachtige foto’s kan plaatsen!

Een iets minder groot feest was het nieuws dat Kim, Robbin en ik kregen over de vastenactie. Hoewel de conrector ons plan goedkeurde, was het schoolbestuur het er niet mee eens: we mogen de vastenactie niet op school houden. Dit houdt niet in dat we de actie stopzetten. We gaan gewoon zoeken naar een andere locatie, want we geloven erin dat deze actie ons echt veel zal opleveren. En dat is alleen maar mooi, want al het geld wat ik nu verdien gaat naar de projecten die ik zelf ook in Afrika ga helpen. Het werven van sponsors houdt hier niet op. We kunnen altijd meer ophalen en altijd meer projecten steunen!

Ik wil graag de volgende mensen bedanken voor hun bijdrage: Patrick en Karina,  Ab en Miriam, Sjon en Dominique, mijn oma en opa In Italië, pake en oma, Sandra, Nora, Robbin, Thom, Wichert, Remi, Amber, Aike, Freek, Gijs, Jakub, Jesse, Steven, Roald, Leon, Lindsey, Marissa, Mark, Nelson, Perr, Richard, Emile, Femke, Noa, Lioba, Sarah, Matthijs, Naomi, May, René, Dylan, mijn ouders en mensen die ik verder mogelijk nog vergeten ben. (sorry daarvoor!) Bedankt voor het steunen!

Het geld stroomde binnen!

Wat een geweldige opbrengst had deze actie! Ik kan bijna niet geloven dat het verkopen van cupcakes zo veel kon opleveren. Bij deze verkoopactie hebben we maarliefst 136 euro opgehaald, maar dat is nog niet alles. Er stond namelijk ook een blik voor eventuele sponsoring en die is nog niet helemaal vol, dus laten we hem nog dicht. Daar zit ook nog aardig wat geld in. Dus deze actie heeft ons weer een stukje rijker gemaakt.

Gisteren ben ik meteen uit school naar het huis van Robbin gegaan en zijn we begonnen met bakken. We maakten eerst het beslag van de cake pops, omdat deze het langst zouden gaan duren. Zodra de cakes in de oven zaten, gingen we door met de eerste lading cupcakes. Ondertussen kwam ook Eline binnen om ons te helpen, waardoor het allemaal veel sneller ging. De marsepein moesten we nog kleuren en onze handen waren ook meteen in de vrolijke kleurtjes rood, geel en groen. (Afrikaanse kleuren) Toen de cakejes uit de oven waren en we de techniek van het versieren onder de knie hadden, ging het vrij snel. De cakejes verliepen dus erg soepel. De cake pops daarentegen waren één groot drama:

In eerste instantie was het verkruimelde deeg veel te zacht. Het was de bedoeling dat we er bolletjes van konden draaien, maar het zakte in terwijl je het vast had. Dus gooiden we er een aantal cupcakes doorheen om het te verstevigen. Daarna zetten we het een tijdje in de koelkast, dat scheen ook te helpen. Toen we het eruit haalden was het inderdaad harder, dus konden we bolletjes gaan maken. Het waren er veel te veel! Opnieuw in de koelkast en toen begon het echte drama: Het versieren. Onze eerste ‘laag’ was van witte chocolade, die werkte nog wel goed, behalve dat ik er een stuk of vijf cake pops in liet vallen waardoor het klonterig werd.. Daarna wilden we een rode laag doen, maar die smolt niet! Dan maar witte chocolade met een kleurtje, maar doordat ik er iets te veel kleurstof bij deed wilde ook deze niet smelten. Toen nog een lichtroze kleur, die werkte, maar als we de cake pops erin doopten gleden ze van hun stokje. Kortom: de cake pops waren één grote mislukking.

 (Sorry voor het formaatverschil!)

Dan nu iets over de verkoop. De dag begon slecht, met een beetje regen. We waren meteen bang dat het de hele dag zou blijven miezeren. Maar niets was minder waar: het was gewoon droog! Er stond dan wel een fiks windje, maar soms brak het zonnetje door en dat hield de goede verkoopstemming erin. In het begin zaten we alleen een beetje achter de kraam, maar toen we merkten dat dat niet hielp, begonnen we met mensen aan te spreken. Een zin heb ik deze dag heel vaak moeten herhalen: ‘Hallo meneer/mevrouw, zou u misschien een cupcake of wafels willen kopen voor het goede doel? Een kleine donatie misschien? Wij gaan ontwikkelingswerk doen in Zuid Afrika.’ Er waren veel mensen die net hadden ontbeten of net geen trek hadden, maar toch zijn we uiteindelijk alles kwijt geraakt. Soms met een aanbieding om mensen te lokken of een enthousiaste koper die het aan zijn/haar vrienden vertelde. Alle beetjes helpen! Eline en Robbin zijn ook nog met een dienblad rond de markt gegaan en het enige wat ik nu nog kan zeggen is: het was en erg geslaagde dag!

 

Ik wil de volgende mensen bedanken voor hun hulp en bijdrage aan deze actie: Eline, de moeder van Robbin, mijn eigen moeder, de opa en oma van Robbin en natuurlijk iedereen die ons iets heeft gesponsord! 

Een nieuwe actie

Robbin en ik hebben weer een actie bedacht: cakejes verkopen! Aanstaande zaterdag gaan wij op een rommelmarkt staan om cakejes te verkopen. Met dit projectje zijn we al een week bezig en inmiddels hebben we de inkopen gedaan. (Die tassen waren een stuk zwaarder dan we dachten.)

We zijn niet alleen van plan cakejes, maar ook cakepops en wafels te verkopen. De wafels maken we ter plekke, want anders zijn ze niet lekker meer. Morgen maken we bij Robbin thuis de cakejes en cakepops, waar Eline ons bij gaat helpen. (Bedankt, Eline!) Ook hebben we speciale aanbiedingen, zoals 4 voor de prijs van 3. Dit was even een snel berichtje over de stand van zaken. Ik zal zo snel mogelijk een uitgebreidere post schrijven over hoe alles verloopt. 

Beter laat dan nooit: BINGO!

Het is inmiddels alweer twee maanden geleden, maar de bingo was een feit. En het was een heel groot succes. We hebben in totaal maarliefst 300 euro opgehaald! Dat is een veel groter bedrag dan we hadden verwacht, we waren er dan ook super blij mee!

’s Ochtends werden we opgehaald met het busje van Lizet om vervolgens bij de speeltuin Kindervreugd het draaiend rad op te halen. Toen we vertelden waar we het voor nodig hadden, kregen we het rad gesponsord. Ook de lootjes mochten we zonder te betalen meenemen. Eenmaal bij het tehuis aangekomen, begonnen we meteen met het opblazen van de ballonnen en het klaarzetten van het rad, zodat we daarna snel konden beginnen.

En het liep erg goed. De lootjes voor het rad waren elke ronde uitverkocht en er was één tafel die opmerkelijk veel prijzen binnen sleepte. Maar alles ging volgens de regels. Na de eerste bingoronde hadden we een koffiepauze waarin we lootjes voor het draaiend rad uitdeelden (de eerste rond was gratis om enthousiasme op te wekken) en daarna deden we nog een paar rondes. Er waren echter niet genoeg lootjes om iedereen aan een ronde mee  te kunnen laten doen, dus werd het verdeeld. Daarna deden we weer een rondje bingo, gevolgd door nog een paar keer het draaiend rad. We sloten af met de laatste bingoronde, maar het werd voor sommige deelnemers een beetje verwarrend en ook vermoeiend. Het was al een best lange middag, maar we hebben het goed weten af te sluiten. We kregen erg veel positieve reacties en hebben een mooi bedrag opgehaald! Bejaardentehuis de Overvest, bedankt!

De volgende mensen en bedrijven wil ik hartelijk bedanken voor hun sponsoring en bijdragen aan dit project: Walk Inn, Tierelantijn wonen, HEMA, Albert Heijn, Dio, GezondheidsWinkel, Stumpel, Bruno, de Wit, Wereldwinkel, Het Coffy Huys, Lizet, mijn moeder, mijn pake en oma en natuur de Overvest.

 

Terug van weg geweest

Na een lange tijd geen bericht te hebben geschreven, ben ik dan nu eindelijk weer terug. In de tussentijd is er niet erg veel gebeurd, op een optreden met Kim na. (Wat overigens wel weer 70 euro opleverde.) De acties lagen een beetje stil, maar sinds gister zijn we weer volop bezig met het voorbereiden van de bingo en het fruitverkoop.

Gisteren ben ik met Robbin en Kim langs een hoop winkels geweest in Enkhuizen om sponsors te werven voor onze bingo die we volgende week zaterdag gaan houden. We zijn al eerder langs de winkels geweest, maar nu hadden we ook flyers mee en we hebben gemerkt dat het dan toch makkelijker gaat. Het ging zelfs erg goed: alle winkels waar we langs zijn geweest hebben ons iets gesponsord of we moeten het deze week ophalen. Het minimum van 32 prijzen hebben we in ieder geval gehaald. En de feestwinkel heeft ons versiering gesponsord, die hebben we ook nodig!

Verder ga ik volgende week tijdens een tenniskampioenschap hier op de club fruit verkopen. Bij al dat sporten is een fris bakje fruit natuurlijk een erg lekker hapje. Ik moet nog een goede sponsor zien te vinden voor het fruit, maar dat gaat wel goed komen. De tennisclub helpt ons trouwens ook bij de bingo. We mogen namelijk hun rad van fortuin lenen, wat we zeer op prijs stellen.

Al met al kun je stellen dat het weer lekker loopt met het inzamelen. We hebben er weer erg veel zin in en kunnen niet wachten tot de bingo!

Op de voorpagina!

Wauw, we staan gewoon op de voorpagina van de Drom! Een krant die alleen hier in Enkhuizen wordt uitgegeven. Iedereen die in Enkhuizen woont, heeft deze krant op de deurmat liggen. Maar voor wie deze krant niet ontvangt, is hier een foto.

 

De reacties stromen al binnen, iedereen vind het geweldig dat we dit doen. Bedankt voor al die reacties!

Dat gaat lekker!

Oké, inmiddels zijn we anderhalve week verder en het gaat super goed met het geld ophalen: sterker nog, ik heb al een kwart binnen! En dat is niet zomaar gekomen, hoor.

Afgelopen donderdag was ik jarig. Dat ik naar Zuid-Afrika ga, was toen al even bekend. En iedereen heeft er rekening mee gehouden! Ik heb echt heel veel geld gekregen voor mijn reis en daar ben ik super blij mee! Want (bijna) al het opgehaalde geld ga ik echt gebruiken om mijn reis waar te maken. Ook heb ik van mijn ouders een boek over Zuid-Afrika gekregen, dus ik kan me er al lekker in verdiepen!

Ook heb ik met Robbin een aantal blikken bij de Blokker ingeslagen, die we binnenkort neer gaan zetten in verschillende winkels, zoals de Wereldwinkel. Hopelijk kunnen we hier ook een klein bedrag mee ophalen. Hiervan verwacht ik niet te veel, aangezien ik zelf ook langs zo’n potje gelopen zou zijn. Maar alle kleine beetjes helpen ons. En ik ben hartstikke blij dat het zo goed gaat!

De volgende mensen wil ik bedanken: Karel, oma Henny, oom Rolf, Robbin, Matthijs, René, Patrick en Karina, Mark en Diana, Ab en Miriam, Sjon en Dominique, Lioba en mijn opa en oma in Italië. Echt super dat jullie me steunen! 🙂