The Farm en Palm Tree

Het is alweer een paar weken geleden dat ik helemaal gelukkig en voldaan op het vliegveld van Dusseldorf aankwam. Ik had de reis van mijn leven gemaakt en met gemengde gevoelens dacht ik eraan terug. Ik had zo graag nog meer tijd met die mensen doorgebracht. Die prachtige, inspirerende mensen. Maar Zuid Afrika zou ik voorlopig niet meer zien. Voorlopig, had ik besloten. Want ik wilde nog een keer.

Maar dan niet met Worldmapping. Ik wil nu graag met Be More voor een maand naar Palm Tree. Ik heb al eens beschreven hoe geweldig ik het vond, maar het meest speciale was wel de band die ik met de jongens daar heb gecreëerd. Nog steeds heb ik contact met ze. Ik heb ze foto’s opgestuurd van de tijd dat ik daar was en ook een ansichtkaartje uit Frankijk. (Ze vertelden me dat ze daar allemaal graag een keer heen wilden) Hopelijk lukt het me om daar de komende zomer voor een maand te kunnen verblijven, maar niks is nog zeker.

Ook bij The Farm heb ik geweldige dingen meegemaakt en aangezien ik altijd mijn camera rond mijn nek had hangen, heb ik daar hele mooie beelden geschoten. Nu ook mijn vakantie in Frankrijk en Centreparcs voorbij is, heb ik een video kunnen maken. Deze video wil ik graag met iedereen delen, omdat jullie nog meer de sfeer te laten proeven van Zuid Afrika. En niet alleen van Afrika zelf, ook van de opnieuw prachtige en vrolijke mensen, die met een ballon al uren zoet  kunnen zijn en de hele middag kunnen voetballen zonder zich te vervelen.

Wees niet bang om deze video te delen, graag zelfs. Laat iedereen zien dat we een verschil kunnen maken. Door te werken en door juist te spelen met de kinderen. Want hoewel we geen nieuw leven voor ze hebben kunnen bouwen, twee mooie dagen hebben ze zeker gehad. Hopelijk is dat te zien.

 

Dag 13 t/m 16 – Igama lami ngu Nozizwe

Igama lami ngu Nozizwe. Mijn naam is Nozizwe, mother of nations. Dat is de Zulu naam die mij op dag 14 is gegeven. Dit was de laatste avond in Blue Sky Mining en de tassen waren al grotendeels ingepakt. Ik ben heel trots op de naam en ook op het verhaaltje dat erbij werd verteld. Ik kreeg bewondering voor de manier waarop ik contact heb gelegd met de mensen in Zuid Afrika, vooral met de leeftijdgenootjes. Dat ik zo’n brug heb kunnen leggen tussen deze twee werelden, is de reden dat ik mezelf nu Nozizwe mag noemen.

Dag 13 – We zijn vandaag naar The Farm vertrokken, waar we twee nachtjes zullen blijven. Dit project is ooit opgestart door Linda en Don, die 5 kinderen adopteerden. Dat werden er 15, dat groeide uit tot 25 en inmiddels wonen er hier 54. Wat wij vandaag zouden gaan doen, waren twee dingen. De  ene helft zou de banden die om de speeltuin heen staan gaan schilderen en de andere helft zou gaan tuinieren. Ik werd bij het tuinieren ingedeeld. Oude waterflessen waar de bovenkant al vanaf was gesneden, moesten gevuld worden met compost en aarde. Daarna moest er per fles een plantje in. Deze moesten vervolgens naar de kas getild worden. Dit alles bij elkaar was een zwaar werkje en daarom ben ik ook maar even op bed gaan liggen.

In de middag hebben we nog een voetbaltoernooitje gedaan met de jongens en ik heb zelfs gescoord. (Hartstikke trots natuurlijk) Ook heb ik suikerriet gegeten, wat een ervaring! Je eet het niet zomaar even van het stokje af, eerst moet je met veel kracht de schil eraf bijten en vervolgens een stuk afbijten, daarop kauwen tot het suiker eruit is en het dan weer uitspugen. Na een paar happen gaf ik hem maar door, het is best pijnlijk voor je kaak. Maar evengoed bijzonder dat je dat gewoon zo van het veld kan halen en eten. Een stuk goedkoper dan een zakje Haribo-snoep!

Dag 14 – Safari! Eindelijk zouden we dan in die super gave jeeps gaan scheuren door het safaripark. Of toch niet.. Er was (lekker Afrikaans) weer iets fout gegaan met het regelen en dus reden we met de taxibusjes waar we al inzaten het park in. Niet dat het veel uitmaakte, want ik heb evengoed fantastische foto’s! We hebben alles gezien wat we wilden zien: zebra’s, giraffen, neushoorns, nijlpaarden en impala’s. En nog wel meer dieren, maar ik ken niet alle namen. Ook hebben we een duik genomen in het ijskoude water van het zwembad dat zich ook in het park bevindt. Niet zo gek dat het koud is, het is tenslotte winter. Wie gaat er nou een zwembad verwarmen in de winter, hoewel het evengoed 28 graden is?! (Ik zou het wel doen..)

In de avond hebben 5 van onze meiden een presentatie gedaan over condooms en HIV. Het verliep soepel, maar achteraf bleek dat niemand het had verstaan in het Engels. Dus toen hebben we Phelelani erbij geroepen, die helemaal in zijn element bleek te zijn. Hij vertaalde alles naar het Zulu en beantwoorde alle vragen, die de Zulu-vrouwen nu opeens toch wel bleken te hebben. Wat nou als de condoom vast blijft zitten in de vagina? Wie moet hem er dan uithalen, de man of de vrouw? In de nacht kun je toch niet naar de dokter?

Dag 15 – De laatste hele dag in Zuid Afrika.. We zijn vroeg opgestaan en hebben een spelletjesochtend georganiseerd voor alle kinderen. We hebben ballonnentrap gedaan, zak gelopen en veel gevoetbald. Ik heb hier ook heel veel foto’s en filmpjes van gelukkig.

Er was ook een jongen aan het voetballen, Wonderful, die in de pauze’s aan het zingen en dansen was. Ik vroeg hem of hij ook voor mij wilde zingen. Dat wilde hij wel, maar pas als we bijna weg zouden gaan. Rond half 3 zaten Robbin en ik in een ronduit met alle jongens, die in Zulu tegen elkaar aan het praten waren en dus verstonden wij er niks van. Toen heb ik gezegd dat we bijna vertrokken en of hij dan nu nog voor ons wilde zingen. Er was was geroezemoes en uiteindelijk stond hij op. En alle andere jongen ook. De stoelen werden aan de kant geschoven en zo kregen we ons eigen privé concert. En het was het mooiste, het beste en het meest geweldige wat ik ooit heb meegemaakt. Deze jongens waren gewoon speciaal voor Robbin en mij aan het zingen. Ik hem er met tranen van geluk gezeten en achteraf kon ik niet stoppen met ze omhelzen en bedanken voor deze unieke ervaring. Ik zal ze nooit vergeten en dit was de beste afsluiter ooit.

Dag 16 – Vandaag bestond volledig uit tassen inpakken en ons klaarmaken voor vertrek. Peter en Yvon van Palm Tree kwamen nog langs om afscheid te nemen. Toen heb ik meteen mijn plannen voor volgend jaar met ze besproken: ik wil een maandje bij hun komen werken! Ze vonden het een heel leuk idee en ondanks dat je voor Be More 18 moet zijn, is de kans dat ik toegelaten wordt op mijn 17e groot. Dus dat is mijn nieuwe streven: volgend jaar naar Palm Tree!

En nu ben ik thuis. Al een paar dagen, maar ik moest zo veel doen dat ik dit bericht een tikkeltje heb uitgesteld. Alle foto’s staan op facebook en ik heb mijn tasje voor Frankrijk gepakt, waar ik vandaag naartoe vlieg. Maar Afrika blijft in mijn gedachten. Nooit had ik verwacht dat Afrika mij zo zou vastgrijpen. Je hoorde wel dat mensen de Afrika-griep krijgen, maar toch dacht ik dat het wel mee zou vallen. Het valt niet mee. Ik ben helemaal weg van het land. Ik ben verliefd geworden, verliefd op het land en op de mensen daar.

Dag 5 t/m 12 – Wat een indrukken!

Deze keer ga ik net als de vorige keer gewoon per dag vertellen wat ik heb gedaan en meegemaakt. En dat is een hoop, dus bereid je voor!

Dag 5 – Vandaag zijn we de hele dag bij Palm Tree geweest, waar ik begonnen ben met sieraden (af)maken. Ik heb nog een armbandje en een ring gemaakt. Hierna hebben we in een paar van de cirkels op de muur nog wat geschilderd. De jongens waar we de dag ervoor mee hadden gepraat, Andile en Khulekani, en nog wat andere jongens (Sandile, Joshua en Thabani), hebben Robbin en mij daarna hun kamers laten zien. Daarna zijn we buiten gaan zitten en hebben de hele middag zitten kletsen, tekenen en kaarten. Ook hebben we hun adres gekregen zodat we ze een kaartje kunnen sturen vanuit Nederland. In deze paar uur hebben we een hele sterke band met die jongens opgebouwd en ik wist zodra we vertrokken meteen dat dit niet het laatste contact zou zijn. Het zijn geweldige vrienden van ons geworden en ik hoop ze zeker nog eens op te zoeken.

Dag 6 – Op deze dag zijn we naar een klein naaiatelier geweest. Dit stond oorspronkelijk niet in de planning, maar de plannen zijn gewijzigd. Dit kleine atelier is opgericht door een man, die ooit zelf in een naaiaterlier als schoonmaker werkte. Na zijn werk bleef hij vaak hangen om te kijken hoe ze dat deden, waardoor hij uiteindelijk zelf ook heeft leren naaien. Hierna heeft hij een project op gestart om de omstandigheden in de community te verbeteren. Het was de bedoeling om jonge mensen dit vak bij te leren, maar er kwamen alleen oudere vrouwen op af. Wat niet uitmaakt, want het werk moet worden gedaan. Momenteel hebben ze een klus voor een school, waar ze 42 uniformen voor mogen maken. Wij hebben hieraan meegeholpen en hebben aan 6 pakjes een handje bijgedragen.

Dag 7 – De dag dat we naar Bobbi Bear en Tree Clinic zijn geweest. Bij Bobbi Bear was het erg druk, deze dag was namelijk Nelson Mandela dag in Zuid Afrika dus er werd feest gevierd. Hier bij Bobbi Bear werd een leuke dag voor de kinderen georganiseerd en er was zelfs een springkussen. Binnen kregen wij van Eureka een uitleg over wat Bobbi Bear is. Bobbi Bear is een hele bekende organisatie in Zuid Afrika, die door de politie, scholen of andere mensen worden gebeld zodra er een melding is van kindermisbruik. Ze gaan er dan heen en helpen het kind door het hele traject en alles wat erbij komt kijken heen. De kinderen krijgen een teddybeer, stiften en pleisters. Hierop mogen ze aangeven wat er met ze is gebeurd. Deze beer wordt tevens als bewijsmateriaal gebruikt in de rechtbank. Het jongste misbruikte kind dat ze daar hebben gehad, was slechts twee weken oud en stierf in de armen van Eureka. Zo tragisch..

Na deze heftige presentatie zijn we doorgegaan naar Tree Clinic. Hier komen vrouwen vanuit de hele regio met elkaar zingen en bidden. We verstonden de liederen niet, maar een meisje vertaalde alles wat ze deden en kreeg meteen een baan aangeboden bij Bobbi Bear als tolk. Hierna hebben we ze fruit uitgedeeld en moesten we ons voorstellen. Toen ik zei dat ik een vriendje had begonnen ze te joelen.

Hierna hebben we nog een documentaire gekeken over Bobbi Bear, die best heftig was. Daarna hebben we nog Zulu gekookt.

Dag 8 – We hebben vandaag de Markets of Warwick tour gedaan. Daar moesten we wel even op wachten: vertragingen, miscommunicaties, etc. Anderhalf uur later gingen we dan toch echt van start. Van het verhaal heb ik weinig verstaan of begrepen. Om even een uitleg te geven, koos de gids letterlijk de meest luidruchtige plaatsen uit. Het rook er ook erg vreemd, dus het was allemaal best een tegenvaller, hoewel we wel weer een ander deel van Durban gezien hebben. Ik heb hier echt heel veel souvenirs gekocht, dat gelukkig wel!

Dag 9 – Vandaag zijn we in ongeveer 4 uur naar de Sani Lodge gereden, vlakbij de Drakensbergen. We hebben onderweg heel veel liedjes gezongen en gelachen met de chauffeur. De landschappen zijn hier echt prachtig. Alles is hier zo mooi! We hebben onderweg zelfs giraffen gezien, toen we langs het Tala Game reserve reden, waar we vrijdag ook heen gaan.

Dag 10 – De reis naar Lesotho toe was echt geweldig! De Drakensbergen zijn prachtig en we hebben dankzij onze gids/chauffeur Philip zo veel over het landschap en de cultuur geleerd. Onderweg hebben we zelfs nog van het water gedronken dat over de weg stroomde. Toen we er bijna waren begaf de accu van een van de andere landrovers het en moesten we deze de rest van de tocht met onze auto slepen. Daar aangekomen mochten we meteen gaan paardrijden. Het begin was eng, want de berg was grotendeels van rots. Later was het leuk, het uitzicht bovenop de berg was prachtig, tot we in draf gingen. Al mijn ingewanden vonden een nieuwe plaats en mijn kont doet nog steeds zeer.

In de avond kregen we een dansvoorstelling en ik heb ook nog meegedanst en gezongen, wat ze erg op prijs stelden. De sterrenhemel is hier trouwens echt prachtig en helder.

Na het best wel pittige eten moest een klein deel van ons nog een hele berg op klimmen in het pikkedonker, want daar was onze slaapplek. Een hele ervaring met zo’n zaklamp op je hoofd. Robbin en ik lagen er op matjes op de grond, met 5 dekens over ons heen en het was nog steeds koud. Het was het echter allemaal waard, wat een ervaring!

Dag 11 – In de ochtend zijn we eerst naar een dorpje vlak bij onze slaapplek geweest (weer die hele berg op!) en hebben we uitleg gekregen over welke gereedschappen ze hier gebruiken. Daarna zijn we naar de heler geweest, die mijn toekomst heeft voorspeld. Dat ziet er allemaal heel zonnig uit!

Daarna hebben we de reis terug naar de Sani Lodge gemaakt en bij de grenspost hebben we nog warme chocomelk gedronken. Het stukje in de Drakensbergen rijden was zo leuk, omdat we nu achteraan reden en de auto’s voor ons steeds om de hoek verdwenen. Het gaf me echt het idee van de Droomvlucht in de Efteling. Het was ook echt een droomvlucht. Terug in de Lodge was het toch wel fijn dat we weer een lekker warm bedje hadden.

Dag 12 – Vandaag zijn we weer teruggereden naar Blue Sky Mining. Pas hier besef je je wat een luxe het eigenlijk allemaal is. In Lesotho was geen stroom, geen warm water en je kon de wc ook natuurlijk ook niet doorspoelen, dit was een hokje van golfplaten in de buitenlucht. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat je dit wel allemaal hebt. Ik kan me lastig voorstellen dat ik altijd zoals in Lesotho moet leven, maar voor hun is het allemaal prima.

We zijn nog naar een super mooi, luxe en Westers winkelcentrum geweest, waar ze een Mr Price hadden. Dit is vergelijkbaar met de Primark. Hier heb ik een paar leuke dingetjes gekocht en daarna zijn we wer terug gegaan naar ons ‘thuis’.

En dat is waar ik nu ben. Ik zit nu op mijn bedje te typen en ben eindelijk klaar. Morgen gaan we naar The Farm voor drie dagen. Op vrijdag hebben we de safari. Zaterdagavond komen we weer terug en zondag gaan we al vliegen. Wat is het ook eigenlijk snel gegaan. Nog even genieten van de laatste dagen!

 

Dag 1 t/m 4 – Sawubona South Africa!

Wat een lange, lange vlucht! Zuid Afrika ligt toch wel iets verderweg zodra je in het vliegtuig zit. Maar wauw, die vlucht is het waard geweest! Toen we aankwamen bij het resort, waren we meteen enthousiast. De speciale Afrikaanse sfeer die hier hangt, is zo relaxt en fijn. De kamers zijn schoon en in een Afrikaanse stijl, met een eigen badkamer. (Onze kamer tenminste..) Toen we de volgende ochtend wakker werden en het gordijn in de badkamer openden, was ik zo blij: het uitzicht is prachtig!!

Op dag 3 hebben we eerst nog een presentatie gehad over het leven en de omgang tussen de mensen hier in Zuid Afrika. Nog een laatste keer kregen we veiligheidstips mee. Daarna hebben we even beltegoed gekocht en een paar snacks. Toen we terug kwamen hebben we Zulules gehad, een aantal woordjes heb ik onthouden. Kinderen vinden het echt leuk als je probeert Zulu met ze te praten.

Na de Zulules zijn we naar het eerste project gegaan, waar overigens onze twee Afrikaanse begeleiders vandaan komen. Het project heet Mother of Peace en het is een kleine community die weeskinderen opvangt en onderdak geeft. Er staan een stuk of 15 huisjes, waar elk 8 kinderen in wonen met hun ‘ouders’. Ze hebben er een eigen school, kerk, keuken en voetbalveld. Toen we daar aankwamen en richting het voetbalveld liepen waar alle kinderen waren, begonnen ze allemaal te schreeuwen en te juichen. We werden besprongen van alle kanten en al snel grepen ze allemaal naar onze camera’s. ‘Can I take a picture? Can I hold it?’ Of course you can, but be carefull.

We hebben een tijdje met de kinderen gezeten, toen een rondleiding gekregen en nog even met de kinderen gespeeld en heel veel geknuffeld. Een geslaagde eerste dag.

Dag 4, vandaag. We zijn naar Palm Tree geweest, wat wordt gerund door Yvon en Peter. Zij hebben in totaal 16 kinderen geadopteerd, die daar allemaal wonen in stacarvans die zijn samengevoegd tot een groot huis. Er wordt getennist en er worden watergevechten gehouden, want dat kan gewoon binnen! Ook hebben ze nu tijdelijk 3 babys, die ter adoptie worden gesteld en meestal worden geadopteerd door mensen uit Canada.

Op dit project heb ik vandaag een armbandje gemaakt, die ze zelf ook allemaal maken en verkopen. Ze maken ook olifantjes van vilt, in drie maten, die ook te koop zijn. Ze zijn zo leuk! Daarna hadden we lunch en hebben we een soort dans/zangbattle gedaan tegen de oudste jongens. En we hebben gekaart met ze. Hierna hebben Robbin en ik nog een hele tijd met Andile en Khulekani staan praten en hebben we een hoop over ze geleerd.

Wat me opviel is dat ze bij dit project erg netjes opgevoed zijn. In tegenstelling tot bij Mother of Peace, geven de kinderen hier je spullen meteen netjes weer terug. Yvon en Peter zijn echt fantastische mensen, die een geweldig, kleurrijk huis voor deze kinderen hebben gecreeerd. Morgen gaan we de hele dag naar dit project, gelukkig. Ik vind het er echt geweldig!

Daarna hebben we de Zulu experience gedaan. We zijn naar een buitenwijk gelopen en werden bij het huis van Lungile ontvangen door een horde super enthousiaste kindertjes die je meteen knuffelden en je hand vastpakten. We kregen een uitleg over hoe het huwelijk hier gaat en een demonstratie van Zulu dans en zang.

Daarna zijn we met alle kinderen naar een vlooienbak voor koeien.gelopen. Omdat ze hier geen geld hebben voor echte behandelingen, hebben ze een soort geul gemaakt met water erin waar ze hun koeien doorheen laten lopen. Daarna zijn we teruggelopen en kregen nog meer dansen te zien. Uiteindelijk moesten we er ook zelf allemaal aan geloven. Omdebeurt moesten wij ook met z’n drieen onze benen zo hoog mogelijk in de lucht gooien op de maat. Daarna hebben we nog een aantal spelletjes geleerd en toen was het alweer tijd om te vertrekken.

Tot dusver is het een geweldige reis, hoewel het ook heel vermoeiend is en ik wel een klein beetje heimwee heb zodra we weer in de lodge zijn. Zuid Afrika is een prachtig land en de mensen zijn nog mooier. Ik ben benieuwd wat we nog meer voor moois mee gaan maken. Tot de volgende keer!

 

Sala Kahle!

Vandaag is de dag! Vandaag vertrek ik eindelijke écht naar Zuid Afrika, het land dat liefkozend de ‘regenboognatie’ wordt genoemd. En dan begint het avontuur van mijn leven.

Om 13:00 stappen we in de auto richting Düsseldorf, waarvandaan om 21:20 het vliegtuig richting Dubai vertrekt. Waarom we zo vroeg gaan rijden? We moeten drie uur van tevoren aanwezig zijn en het zal wel richting deze Zwarte Zaterdag lopen, nu heel Nederland vakantie heeft. Om 5:50 komen we dan aan in Dubai, waar we vijf uur vastzitten. Uiteindelijk komen we op zondag 13 juli om 16:45 aan in Durban. En het is er een groot feest.

Klik op het plaatje om naar de site te gaan

Bepaald geen straf om dit als ons thuiskamp te benoemen! Het ziet er geweldig uit, al zeg ik het zelf. Ik deel er een kamer met Robbin en Britt, dat wordt gezellig!

Ik ga dit laatste bericht voor vertrek beëindigen. Het eerst volgende bericht volgt vanuit Zuid Afrika, maar ik durf niet te zeggen wanneer. Ik beloof dat ik een hoop foto’s en video’s zal maken en die uiteindelijk ook zal delen. En dan zeg ik nu: Sala Kahle!

Het komt zo dichtbij!

Nog 20 dagen en dan is het toch echt zo ver, dan vertrek ik eindelijk naar Zuid-Afrika! Nog drie weken en ik zit in het vliegtuig, met een groep geweldige meiden, waarmee ik de reis van mijn leven ga maken. Inmiddels is bijna alles geregeld, nog een paar dingetjes aanschaffen en ik ben klaar om te gaan.

Het plan van de vastenactie is helaas niet doorgegaan. Het was te veel gedoe om een locatie te regelen en aangezien ik het bedrag voor de reis al rond had, was het voor mij niet echt meer nodig. De reis heb ik al betaald en wat voelde het goed om dat van mijn zelf bij elkaar gespaarde geld te kunnen doen.

Steeds meer mailtjes stromen er binnen vanuit Worldmapping. Heb je je paspoort al? Vergeet je inentingen niet! De tweede voorbereidingsdag komt eraan!  En dit maakt mij en alle andere meiden alleen maar zenuwachtiger. Dat is wel gebleken tijdens de voorbereidingsdag van gister. Iedereen was nog enthousiaster dan bij de vorige en de band lijkt nu al sterker te worden. Tijdens deze dag heeft Carlijn, een meisje uit de groep, ook de truien meegenomen die zij voor iedereen besteld heeft. Ze zitten heerlijk en we kunnen niet wachten ze te dragen!

Bevat de tekst ‘Zuid Afrika ’14’ en onze naam op de mouw

Bevat het logo en eigen naam op de linker mouw

Het leukste mailtje dat we tot nu toe hebben gehad is toch denk ik wel het mailtje met het reis-programma. Dit programma wil ik graag voor iedereen beschikbaar stellen, zodat jullie allemaal al een kijkje kunnen nemen. Het leukste is natuurlijk mijn eigen verslag van deze activiteiten, maar aangezien ik niet elke dag zal kunnen bloggen is dit bestand waarschijnlijk toch wel handig om bij te houden waar ik uithang.

Zuid-Afrika l Expeditieprogramma Worldmapping

Het is zelfs mogelijk te kijken welke projecten ik ga helpen. Als een bepaald project u erg aanspreekt, kunt u zelfs speciaal voor dit project een bedrag overmaken dat ik op welke manier dan ook aan hen zal kunnen schenken. Natuurlijk is dit ook mogelijk als ik al terug ben of tijdens de reis. Om contact op te nemen kunt u in het menu ‘Over mij‘ vinden hoe.

Kortom, ik kan niet wachten tot we vertrekken!

Feest!

Kaartje van Worldmapping

Het was weer zo ver: tijd voor mijn verjaardag. Op 21 februari werd ik dan eindelijk 16, inmiddels een nutteloze leeftijd, want we mogen nog steeds niks! Maar dat deed voor mij de pret niet derven, want met het vieren van mijn verjaardag heb ik zo veel geld op gehaald.. Dat ik het bedrag rond heb! En daarbij heb ik van mijn ouders het vliegticket gekregen en een koffer die ook meegaat naar Afrika. In totaal heb ik met mijn verjaardag en het geld dat in mijn spaarpot zat weer 396,05 euro kunnen bijschrijven op mijn spaarrekening. Dit betekent dat ik nog geld overhoudt waarvan ik hoogst waarschijnlijk een spiegelreflexcamera zal kopen, zodat ik na mijn reis prachtige foto’s kan plaatsen!

Een iets minder groot feest was het nieuws dat Kim, Robbin en ik kregen over de vastenactie. Hoewel de conrector ons plan goedkeurde, was het schoolbestuur het er niet mee eens: we mogen de vastenactie niet op school houden. Dit houdt niet in dat we de actie stopzetten. We gaan gewoon zoeken naar een andere locatie, want we geloven erin dat deze actie ons echt veel zal opleveren. En dat is alleen maar mooi, want al het geld wat ik nu verdien gaat naar de projecten die ik zelf ook in Afrika ga helpen. Het werven van sponsors houdt hier niet op. We kunnen altijd meer ophalen en altijd meer projecten steunen!

Ik wil graag de volgende mensen bedanken voor hun bijdrage: Patrick en Karina,  Ab en Miriam, Sjon en Dominique, mijn oma en opa In Italië, pake en oma, Sandra, Nora, Robbin, Thom, Wichert, Remi, Amber, Aike, Freek, Gijs, Jakub, Jesse, Steven, Roald, Leon, Lindsey, Marissa, Mark, Nelson, Perr, Richard, Emile, Femke, Noa, Lioba, Sarah, Matthijs, Naomi, May, René, Dylan, mijn ouders en mensen die ik verder mogelijk nog vergeten ben. (sorry daarvoor!) Bedankt voor het steunen!

Honger lijden

Eindelijk, na een mislukte actie en maanden niet te bloggen, hebben we weer een nieuwe actie bedacht. Nu kunnen we weer zorgen dat er geld binnen gaat stromen. Nu moet ik wel zeggen dat dit idee niet geheel nieuw is, het sluimert al maanden rond in onze gedachten, maar inmiddels hebben we het dan ook uitgewerkt. Kim, Robbin en ik gaan een vastenactie organiseren!

Ik zal eerst kort verslag doen van de mislukte actie. Robbin en ik hadden het idee om kerstkaarten te verkopen, een paar weken voor kerst. Via fundraise.nl bestelden we de kaarten, maar per ongeluk belandde het antwoord op de bestelling in mijn mailbox in het gedeelte ‘ongewenst’. Hierdoor verstreek er een week voor ik het opnieuw probeerde en werd gebeld. Inmiddels was het al bijna kerst en met die kerstkaarten die uiteindelijk binnenkwamen hebben we tevergeefs geprobeerd ze te verkopen. We hebben best wat kaarten verkocht, maar dit is waarschijnlijk net genoeg om de kosten terug te betalen.

Dan nu over de vastenactie. Het plan is dat we 24 uur niks zullen eten. Dit organiseren we op school en we willen deze 24 uur dan ook in een lokaal verblijven. Tijdens deze zware uurtjes zal er vermaak zijn, zoals een wii en spelletjes en er zal ook gezorgd worden voor genoeg water. Want we moeten natuurlijk niet uitdrogen. In dit lokaal passen zo ongeveer 20 gemotiveerde leerlingen die zelf langs de deuren zijn gegaan om sponsoring te werven. Ook zullen er waarschijnlijk camera’s hangen zodat men live beelden kan zien van hoe het eraan toegaat.

Dit voorstel (maar dan uitgebreider, 3 pagina’s lang) hebben we aan onze mentoren voorgelegd en tevens aan de conrector van de Atheneum sectie. De mentoren waren erg enthousiast, net als alle andere leraren die we hebben geïnformeerd. De conrector was echter nog een tikkeltje terughoudend over het feit dat we bijvoorbeeld de school op een zaterdag moesten openhouden. Aan begeleiders geen gebrek, veel leraren bieden zich nu al aan. Net als deelnemers, waarvan we ook al genoeg vrijwilligers hebben gevonden. Misschien zelfs te veel, daar moeten we nog even wat op vinden…

Verder wil ik de volgende mensen bedanken: iedereen die kerstkaarten heeft gekocht, mijn moeder en mijn eigen spaarpot. Inmiddels heb ik nog slechts 180 euro nodig.

Ontmoeting in Amsterdam

Het is inmiddels precies twee maanden geleden, maar die twee maanden geleden zaten Robbin en ik in de trein. In de trein onderweg naar Amsterdam! Het was koud, dus we hadden gekleurde mutsen op, wat overigens ook onze dress-code was. We moesten goed te herkennen zijn, want we gingen onze groep ontmoeten!

Op het station aangekomen liepen we door naar de ingang, waar we bij de Starbucks (ons trefpunt) een groep jonge meiden zagen staan. Dat kon niet anders: het waren de meiden van onze groep. Met een dikke knuffel alsof we elkaar al jaren kenden, begroetten we elkaar. Zo voelde het ook wel, we praten al maanden in een groepsgesprek en kennen elkaar al best aardig.

Zodra de groep compleet was gingen we lopen. Met compleet bedoel ik niet alle 20, niet iedereen kon aanwezig zijn. Met een kopje Starbucks in onze hand liepen we richting de Dam. Er was op dat moment een kerstmarkt en hier en daar raakten we soms de helft kwijt omdat ze weer wat leukst gespot hadden. Eenmaal bij de Dam aangekomen maakte een deel een foto met één van de artiesten, die vervolgens herhaaldelijk om geld vroeg. Hierna zijn we naar de Urban Outfitters gegaan en hebben hier een uur doorgebracht. (Fantastische winkel!)

Toen was het tijd voor waarvoor we in Amsterdam waren: we gingen high tea’en! We gingen er vanuit dat een meisje de weg wist, wat niet zo bleek te zijn. Met Google Maps zijn we er uiteindelijk toch gekomen en aan tafel hebben we elkaar nog wat beter leren kennen en gepraat over van alles. Maar natuurlijk vooral over Afrika!

Hierna ging een deel weg en met het overgebleven deel besloten we dat we toch echt even over de Rossebuurt moesten lopen, waar sommigen van ons (waaronder ik) nog nooit waren geweest. Na deze bizarre en grappige ervaring was het dan toch echt tijd om afscheid te gaan nemen. Na nog een aantal knuffels en ‘tot snel!’ stapten we in de trein om vervolgens via Whatsapp meteen weer in gesprek te raken.

Ja, ik ben blij met onze groep. Ik dacht dat 20 meiden een probleem zou worden, maar het tegendeel is me bewezen. Het is een geweldige groep!

Aan tafel bij de High Tea!

Het geld stroomde binnen!

Wat een geweldige opbrengst had deze actie! Ik kan bijna niet geloven dat het verkopen van cupcakes zo veel kon opleveren. Bij deze verkoopactie hebben we maarliefst 136 euro opgehaald, maar dat is nog niet alles. Er stond namelijk ook een blik voor eventuele sponsoring en die is nog niet helemaal vol, dus laten we hem nog dicht. Daar zit ook nog aardig wat geld in. Dus deze actie heeft ons weer een stukje rijker gemaakt.

Gisteren ben ik meteen uit school naar het huis van Robbin gegaan en zijn we begonnen met bakken. We maakten eerst het beslag van de cake pops, omdat deze het langst zouden gaan duren. Zodra de cakes in de oven zaten, gingen we door met de eerste lading cupcakes. Ondertussen kwam ook Eline binnen om ons te helpen, waardoor het allemaal veel sneller ging. De marsepein moesten we nog kleuren en onze handen waren ook meteen in de vrolijke kleurtjes rood, geel en groen. (Afrikaanse kleuren) Toen de cakejes uit de oven waren en we de techniek van het versieren onder de knie hadden, ging het vrij snel. De cakejes verliepen dus erg soepel. De cake pops daarentegen waren één groot drama:

In eerste instantie was het verkruimelde deeg veel te zacht. Het was de bedoeling dat we er bolletjes van konden draaien, maar het zakte in terwijl je het vast had. Dus gooiden we er een aantal cupcakes doorheen om het te verstevigen. Daarna zetten we het een tijdje in de koelkast, dat scheen ook te helpen. Toen we het eruit haalden was het inderdaad harder, dus konden we bolletjes gaan maken. Het waren er veel te veel! Opnieuw in de koelkast en toen begon het echte drama: Het versieren. Onze eerste ‘laag’ was van witte chocolade, die werkte nog wel goed, behalve dat ik er een stuk of vijf cake pops in liet vallen waardoor het klonterig werd.. Daarna wilden we een rode laag doen, maar die smolt niet! Dan maar witte chocolade met een kleurtje, maar doordat ik er iets te veel kleurstof bij deed wilde ook deze niet smelten. Toen nog een lichtroze kleur, die werkte, maar als we de cake pops erin doopten gleden ze van hun stokje. Kortom: de cake pops waren één grote mislukking.

 (Sorry voor het formaatverschil!)

Dan nu iets over de verkoop. De dag begon slecht, met een beetje regen. We waren meteen bang dat het de hele dag zou blijven miezeren. Maar niets was minder waar: het was gewoon droog! Er stond dan wel een fiks windje, maar soms brak het zonnetje door en dat hield de goede verkoopstemming erin. In het begin zaten we alleen een beetje achter de kraam, maar toen we merkten dat dat niet hielp, begonnen we met mensen aan te spreken. Een zin heb ik deze dag heel vaak moeten herhalen: ‘Hallo meneer/mevrouw, zou u misschien een cupcake of wafels willen kopen voor het goede doel? Een kleine donatie misschien? Wij gaan ontwikkelingswerk doen in Zuid Afrika.’ Er waren veel mensen die net hadden ontbeten of net geen trek hadden, maar toch zijn we uiteindelijk alles kwijt geraakt. Soms met een aanbieding om mensen te lokken of een enthousiaste koper die het aan zijn/haar vrienden vertelde. Alle beetjes helpen! Eline en Robbin zijn ook nog met een dienblad rond de markt gegaan en het enige wat ik nu nog kan zeggen is: het was en erg geslaagde dag!

 

Ik wil de volgende mensen bedanken voor hun hulp en bijdrage aan deze actie: Eline, de moeder van Robbin, mijn eigen moeder, de opa en oma van Robbin en natuurlijk iedereen die ons iets heeft gesponsord!